နာမည္ႀကီးလူရႊင္ေတာ္ေတြအမ်ားႀကီးစုစည္းၿပီး အၿငိမ့္ေခြေတြထုတ္ေပမဲ့ ပ်က္လံုးေကာင္းေတြ မဖန္တီးနိဳင္၊ အေပးအယူ ခြင္ ေကာင္းေတြမဖန္တီးနိဳင္တဲ့အတြက္ ရယ္စရာ ဟာသေကာင္းေတြ ကြယ္ေပ်ာက္လို႕ေနပါၿပီ။
ျပဴးတူးၿပဲတဲ လုပ္ျပရုံ၊ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ လုပ္ျပရုံ ဘဲတတ္နိဳင္ေတာ့တဲ့ လူပ်က္မ်ားအဆင့္သို႕ ေလွ်ာက်လို႕ေနပါၿပီ။ ပရိတ္သတ္ ကို ရႊင္ေအာင္ ျမဴးေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိဳင္ပါမွ လူရႊင္ေတာ္ျဖစ္မွာ လို႕ေတြးမိပါ
တယ္။
ပတ္၀န္းက်င္ကိုေလ့လာရင္ ကေဘာက္တိ ကေဘာက္ျခာ၊ ကေမာက္ကမ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေတြ႕မွာပါ။ ဟာသညာဏ္ အခံဓါတ္ ရွိဘို႕ဘဲလိုတယ္ထင္ပါတယ္။
စာေတြလဲမ်ားမ်ား ဖတ္ဖို႕ လိုမယ္ထင္တယ္။ ေရွးသဘင္စာ ေတြကိုလည္း က်က္မွတ္ထားဘို႕လိုမယ္ထင္ပါတယ္။
စာသံေပသံနဲ႔ က်က်နန ေျပာနိဳင္သူေတြ နည္းပါးေနတယ္ ထင္ပါတယ္။
ရုပ္ရွင္ ဗီဒီယို ေတြမွာလည္း လူရႊင္ေတာ္ ပါရင္ၿပီးေရာ သေဘာနဲ႕ထဲ့ထားၾကေတာ့၊ လူရႊင္ေတာ္မွာ ရူးသလို
ေပါသလို ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ လုပ္ကြက္ေတြနဲ႕ဘဲ ၿပီးရပါတယ္။
ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ မဖန္တီးဘဲနဲ႕ ဟာသကားေတြရုိက္ေတာ့ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြမွာလည္း
ေပါေတာေတာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရယ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘဲ ၾကည့္ရင္းနဲ႕ သူတို႕အစား
ရွက္လာမိပါတယ္။
အေျခခံကေတာ့ ပင္ကိုဓါတ္ခံ ဟာသညာဏ္ မရွိဘဲ၊ အပင္ပန္းခံမႀကိဳးစားဘဲ ၿပီးစလြယ္ လုပ္ေနၾကလို႔ျဖစ္မွာပါ။
လူတန္းစားမေရြး ရယ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ ဟာသပညာ ဟာ လြယ္မေယာင္နဲ႕ခက္၊ တိမ္မေယာင္နဲ႕ နက္ပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထား ၿပီးလုပ္ရင္ ေပါေတာေတာဘဲ ထြက္လာမယ္။ အဆင့္အတန္းရိွတဲ့ ဟာသ ေတာ့ ျဖစ္မလာနိဳင္ဘူးလို႕ ထင္ျမင္မိပါတယ္။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment